25 mei 2021, leestijd 6 minuten
President Chan Santokhi smeekt om vertrouwen van het volk tijdens de persconferentie van 24 mei jl. over het regeringsbeleid. De evaluatie van tien maanden regering-Santokhi leidt hooguit tot de conclusie dat een betere toekomst in het verschiet ligt, maar voorlopig worden de omstandigheden er voor de bevolking niet beter op. De boodschappen zijn onbetaalbaar en de waarde van de Surinaamse dollar is in een vrije val geraakt. Santokhi weet dat hij het vertrouwen van het volk nodig heeft om de rit uit te zitten. Daarom is het onbegrijpelijk dat hij de aanwezigen schoffeert en bijna een halfuur te laat op de persconferentie verschijnt.
Vrijwel de gehele regeringsploeg is aanwezig. In een politbureau-achtige setting, achter drie rijen chic gerokte tafels, spreken de bewindspersonen de aanwezigen toe. De president en de vicepresident zitten aan de voorste tafel, de overige leden van het kabinet aan de tafels erachter. De evaluatie van het regeringsbeleid vindt plaats door de regering zelf. Na een vrij korte inleiding van vicepresident Ronnie Brunswijk, spreekt Santokhi bijna anderhalf uur over de prestaties van zijn team. De kern van het betoog is dat de regering een puinhoop aantrof, inmiddels in staat is om betalingen te doen zonder te lenen, en druk in de weer is met het IMF en de schuldeisers. Naar verwachting zal de financiering van het IMF in juni bekrachtigd worden en komt de regering met de schuldeisers uitstel van betaling overeen.
De president zegt bij herhaling dat hij luistert naar het volk. Het is jammer dat hij daar niet veel mee doet. Het is inmiddels genoegzaam bekend welke puinhoop de regering-Bouterse heeft laten ontstaan en hoe tot op het laatst, kort voor de overdracht van de macht, subversieve activiteiten zijn ontplooid om het de nieuwe regering moeilijk te maken. Dat is bij herhaling in alle details door de huidige regering uit de doeken gedaan. Het is dan ook onvermijdelijk dat over de herhaalde kritiek op de vorige regering vragen worden gesteld. Wanneer houdt de regering op met klagen over de situatie die zij aantrof en komt zijzelf met concrete resultaten? Voorlopig worden alleen hoge verwachtingen gecreëerd en moet de bevolking wachten totdat de effecten hiervan in de portemonnee merkbaar zijn.
Het heeft vrij lang geduurd eer de plannen van de regering werden goedgekeurd door het IMF en op technisch niveau overeenstemming werd bereikt over de financiële hulp, leningen tegen 1% rente. Wanneer het IMF de eerste gelden overmaakt, is de regering inmiddels een jaar aan de macht. Dat doet niets af aan de kwaliteit van de plannen, maar het Surinaamse volk wacht op tastbare resultaten. Daar waar wel de eerste verbeteringen gerealiseerd hadden kunnen worden, is dat niet altijd gebeurd. Onder het mom van een evaluatie die nog even duurt, worden de antwoorden op kritische vragen uitgesteld. Men moet nog even afwachten.
Er wordt veel kritiek geuit op de benoemingen van familieleden en vrienden van de bewindspersonen, maar de regering heeft nog niet erkend dat zij heeft geblunderd en komt er later op terug. Het is volstrekt onduidelijk waarom minister Diana Pokie van Grond- en Bosbeheer zou moeten vertrekken, maar de regering hult zich in stilzwijgen. Wat de concrete resultaten zullen zijn van de plannen voor de koopkracht van de burgers kan de regering nog niet onthullen. Santokhi zwaait met een dik boekwerk over de prestaties van de regering, maar wat er in staat is onbekend. Het deed denken aan het dikke boek ‘Van Visie Naar Verworvenheden’ dat de vorige regering op de valreep liet schrijven. Wanneer je zulke dikke boeken moet schrijven over je prestaties hebben deze weinig indruk gemaakt.
De aanwezige pers vraagt ook nadrukkelijk aan de vicepresident of het niet getuigt van nepotisme dat zijn broer Leo hoge functies vervult bij meerdere grote ondernemingen in het land. Ronnie Brunswijk speelt verbazing en legt uit dat dergelijke functies nu eenmaal verdeeld worden onder de politieke partijen, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Zo doet elke politieke partij voordrachten voor benoemingen, die dan worden geaccordeerd door de president. Volgens de vicepresident waren er pakweg zevenhonderd commissariaten te verdelen, en daarvan zijn er slechts vijf voor zijn broer. Waar hebben we het eigenlijk over?
Dat zelfs leden van de ABOP moeite hebben met de vele benoemingen van Leo, toont aan dat het Ronnie Brunswijk is die de voordrachten doet en niemand anders. Ronnie Brunswijk is voorts van mening dat het toch niet zo kan zijn dat zijn familieleden niet voor een functie in aanmerking zouden komen, omdat hij toevallig vicepresident is. Tot zover dit lachwekkende en gênante betoog. Hoewel Santokhi eerder beloofde het nepotisme met wortel en tak uit te roeien, heeft zijn regering het tot kunst verheven. Inmiddels heeft minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking, laten weten hier grote moeite mee te hebben en de frustraties van het volk te begrijpen.
Er worden tijdens de bijeenkomst kritische vragen gesteld over de koersontwikkelingen. Is de regering zich er van bewust dat de straatkoers inmiddels SRD 25 is? Met welke koers is gerekend in de plannen en wat zijn de gevolgen van de waardedaling van de SRD? Minister Armand Achaibersing van Financiën en Planning reageert hautain. Hij wijst de vraagsteller op zijn smartphone waarmee hij vaststelde dat de straatkoers niet SRD 25 maar SRD 21 is. Dat is een pijnlijke vergissing van de minister. De vraagsteller heeft het over de koers van de euro, Achaibersing over de koers van de Amerikaanse dollar. De minister wijst er voorts op dat de cijfers zijn opgenomen in een flexibel model. De plannen zijn gebaseerd op een koers van SRD 14 voor een Amerikaanse dollar. De gevolgen van koersveranderingen kunnen snel worden berekend. Vanzelfsprekend bedoelt de vraagsteller niet of de minister een mooi spreadsheet heeft laten opstellen, maar wat de financiële gevolgen zijn van de koersontwikkelingen en of daar al rekening mee is gehouden. Daar gaat de minister niet op in.
Nu concrete resultaten vooralsnog uitblijven, neemt de ergernis onder de bevolking over de arrogantie van de macht toe. Hoewel de meeste mensen ervan overtuigd zijn dat alles beter is dan de vorige regering, begrijpt men niet waarom de huidige regering in dezelfde klassieke fouten vervalt. Waarom laten de president en de vicepresident zich met veel pracht en praal en dure volgauto’s door het land rijden? Waarom denken de bewindspersonen dat zij zich privileges kunnen toe-eigenen? Waarom zijn de corruptie en het nepotisme nog niet uitgebannen? Waarom is nog geen halt toegeroepen aan de illegale winning van hout en goud? Waarom zijn de ten onrechte verstrekte concessies nog niet ingetrokken? Hoe lang gaat de vernieling en vergiftiging van het binnenland nog door?
De persconferentie is geen goede persconferentie. De journalisten mogen vragen stellen aan de leden van het kabinet, maar krijgen niet de gelegenheid voor kritische vervolgvragen. Het zijn overigens niet allemaal journalisten die vragen stellen. De kwaliteit van de vragen en de overlap daarin, beperken de kwaliteit van de bijeenkomst. Niet alle vragen worden beantwoord, soms wordt om de hete brij heen gedraaid. De beantwoording neemt zoveel tijd in beslag dat de regering uiteindelijk 85% van de spreektijd gebruikt en de vragenstellers 15%. De regering straalt tijdens de bijeenkomst weinig empathie uit met de noodlijdende bevolking. Het doel van de bijeenkomst is vooral aan te tonen dat het beleid van de regering juist is en dat komt arrogant over.
Inclusief de vertraging door de late aankomst van de president, duurt de bijeenkomst bijna vierenhalf uur. Hiervan neemt de president ongeveer tweeënhalf uur voor zijn rekening. Ook de duur van de bijeenkomst en de spreektijd van de president zijn dus van politbureau-achtige proporties. De president praat graag en neemt dus ook uitgebreid de gelegenheid om antwoord te geven op vragen waarvan het antwoord al lang bekend is. Helaas is de tijd onvoldoende benut om de nieuwsmedia en het Surinaamse volk ervan te overtuigen dat de regering-Santokhi op de goede weg is. Zelfs na vierenhalf uur blijven de toehoorders die het hebben volgehouden, zich afvragen wanneer de eerste verbeteringen tastbaar worden.
Gepubliceerd in De West