16 augustus 2020, leestijd 4 minuten
De LinkedIn-gemeenschap buitelt en rollebolt over elkaar heen omdat Maurice de Hond van dit sociale netwerk is geknikkerd. ‘Het failliet van onze democratie!’, ‘Aantasting van de vrijheid van meningsuiting!’, roepen de De Hond-adepten. Het opheffen van zijn LinkedIn-account belemmert het functioneren van onze democratie natuurlijk geenszins en er zijn nog voldoende andere mogelijkheden voor De Hond om zijn mening te ventileren, dus met de vrijheid van meningsuiting zit het wel goed. Ik kan mij evenwel voorstellen dat LinkedIn van mening is dat De Hond dit sociale netwerk niet gebruikt waarvoor het bedoeld is en ondeugdelijke informatie verspreidt. LinkedIn is een commercieel bedrijf met een netwerk voor banen en bedrijven. Daar past zelfs dit commentaar niet goed bij. De vrijheid van meningsuiting impliceert niet dat elk medium verplicht is om aan iedere nar een podium te bieden om zijn satire, cynisme en sarcasme te verkondigen.
Coronacriticasters als De Hond en Willem Engel (afgestudeerd bio-farmaceut en inmiddels twaalf jaar uitbater van een dansclub) creëerden bij een groep mensen in het begin van de coronacrisis enige sympathie met hun kritische benadering van de overheidsaanpak. ‘Wordt de verspreiding van het virus via kleine vochtdruppeltjes goed onderkend?’, ‘Begrijpt u wat de financiële gevolgen zijn van de sluiting van de dansclub?’ Het is prima dat de overheid kritisch wordt bevraagd, primair door het parlement. De overheid pakt de coronacrisis, voor zover ik dat kan beoordelen, naar beste eer en geweten aan, daarbij ondersteund door wetenschappers en deskundigen die bij mij veel vertrouwen opwekken. Ik luister graag naar hun toelichting. Het geruststellende daarbij is dat zij ook uitleggen welke zekerheden en onzekerheden er zijn. Elk nieuw virus gedraagt zich net weer wat anders, dus het is gaandeweg een leerproces. Bij de aanpak van de crisis wordt inderdaad onderkend hoe het virus zich verspreidt en welke financiële gevolgen de maatregelen hebben voor de economie. Het is een lastig balanceren voor de overheid tussen de effectiviteit van maatregelen en de nadelige gevolgen hiervan. Als leek heb ik daar begrip voor en laat het verder graag aan de specialisten over.
Plots doet zich iets bijzonders voor. Gedragen door hun eerste succes ontpoppen de coronaridders zich tot kruisvaarders voor het grote goede doel: het bestrijden van de overheid en haar volkomen onjuiste aanpak van de crisis. Complottheorieën worden van stal gehaald en de grote woorden worden steeds groter. Terwijl er eigenlijk geen wezenlijk en fundamenteel verschil van inzicht bestond als aanleiding voor het initiële conflict, worden citaten, grafieken, videobeelden, wetenschappelijke informatie en allerlei andere gegevens uit hun verband gerukt als bewijsmateriaal voor de vermeende kolossale fouten van de overheid en wat men eigenlijk met het volk voorheeft: onderwerping, onderdrukking en zelfs de totstandkoming van een Europese superstaat naar Chinees model. Ik heb George Soros, Bill Gates, 5G, de belangen van farmaceuten en onderhuids ingeplante chips voorbij zien komen. En wij, naïeve burgers, hebben het niet door.
De Hond, Engel en hun volgelingen, voelen zich niet gehoord en erkend door de overheid en kunnen dat niet verkroppen. Natuurlijk hebben de mensen die de afgelopen maanden keihard hebben gewerkt om het virus in te dammen, wel wat anders te doen dan te reageren op alle aantijgingen van elke amateurviroloog die Nederland inmiddels rijk is. Om aandacht te trekken verbeelden de verongelijkten zich grote slachtoffers te zijn. Er werden zelfs vergelijkingen gemaakt met de Jodenvervolging en bij demonstraties paradeerden kinderen van antivaxers met een gele Jodenster. Aan het laatste deed De Hond vanzelfsprekend niet mee, maar zijn aanstellerige gedrag is niet anders. De laatste tijd zijn er op Twitter wel meer inhoudelijke reacties te lezen van ter zake deskundigen op de kritiek van De Hond. Hij blijkt er meestal behoorlijk naast te zitten en er niet voor terug te deinzen om gegevens te manipuleren. Zelfs de kwaliteit van zijn data-analyses, waarmee hij destijds als opiniepeiler enige faam verwierf, blijkt onder de maat te zijn.
De Hond is inderdaad opiniepeiler, geen viroloog. Laat daar geen misverstand over bestaan. Na zijn studie sociale geografie, boorde hij hiermee succesvol een in Nederland tamelijk onontgonnen markt aan en werd een bekende Nederlander. Daarna raakte hij meermalen betrokken bij zaken waarvan hij geen benul had, waarbij hij zich, vergelijkbaar met de coronacrisis, als leek obsessief in het diepe stortte. Ik noem enkele affaires, waarover elders veel informatie te vinden is, die faliekant mislukten. In een aantal gevallen is De Hond formeel, ook juridisch, op de vingers getikt.
- De millenniumbug;
- De Deventer moordzaak;
- Steve Jobsscholen (iPad-scholen);
- Newconomy.
Nu De Hond zijn boodschap niet meer op LinkedIn kwijt kan, vraagt hij zijn volgelingen om op LinkedIn te verwijzen naar zijn weblogs. Nederland moet immers gered worden. Ten einde raad vraagt hij zijn volgelingen om hem financieel te steunen. Dat is misschien niet eens zo’n gek verdienmodel wanneer het met de opiniepeilingen niet meer loopt. De volgelingen van De Hond en Engel graven zich steeds meer in en verscherpen hun stellingname. Geen enkele discussie gaat meer over de inhoud want hun goeroes hebben gelijk! Het is ook lastig om tot het inzicht te (willen) komen dat de grote roergangers het misschien niet bij het juiste eind hebben. Dan wreekt zich de cognitieve dissonantie, het ongemakkelijke gevoel wanneer de werkelijkheid in strijd is met je geloof dat op drijfzand blijkt te berusten. Deze casuïstiek rond de coronacrisis bewijst weer eens hoezeer Bertrand Russel het bij het rechte eind had toen hij zei: ‘The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, and wiser people so full of doubts.’
Gepubliceerd op LinkedIn