24 januari 2021, leestijd 2 minuten
In de kantlijn van het wereldnieuws over corona, Joe Biden, Kamala Harris en Aleksej Navalny, lees ik over het Surinaamse meisje Cherylee. Zij is een kind waaraan ik denk wanneer ik over de ontwikkelingen in Suriname schrijf. Cherylee is acht jaar oud en zit in de derde klas van de Kathedrale Koorschool. Een vrolijk meisje dat de wereld ontdekt en een toekomst voor zich heeft.
Haar moeder en vader zijn niet meer bij elkaar. Zij hebben afspraken gemaakt over wanneer Cherylee bij haar moeder is en wanneer bij haar vader. Vader stuurt op enig moment dreigende berichten aan moeder omdat hij niet wil dat er een stiefvader in het leven van Cherylee komt. Cherylee verblijft enkele dagen bij haar vader. Hij brengt haar niet op tijd terug bij haar moeder. Moeder en haar familie proberen contact op te nemen met vader, maar hij is niet thuis. Men probeert te achterhalen waar Cherylee is en neemt contact op met de familie van vader. Dat leidt tot niets.
De lichamen van vader en Cherylee worden gevonden. Vader heeft Cherylee en zichzelf het leven ontnomen.
De Surinaamse samenleving laat zich van haar beste kant zien en geeft moeder en haar familie veel steun. Een delegatie van De Nationale Assemblée heeft moeder en haar familie haar deelneming betuigd. De regering draagt de kosten van de begrafenis. De Surinaamse samenleving buigt zich over de vraag hoe dit drama heeft kunnen gebeuren. Hoe een volgens bekenden vriendelijke, behulpzame en gelovige jongen in grote mentale problemen raakte door een verbroken relatie, en er niet over sprak. Het leed is immens, ook bij zijn eigen familie. Deskundigen wijzen erop dat personen die denken in een uitzichtloze situatie te zitten, contact op kunnen nemen met hun huisarts, het Psychiatrisch Centrum Suriname of de crisishulplijn.
We moeten vaker denken aan kinderen als Cherylee. En aan hun ouders.