18 oktober 2024, leestijd 1 minuut
Er was eens een mythe over een beloofd land van melk en honing, een soort Eldorado, Luilekkerland of Utopia, maar dan anders. Immigranten van over de hele wereld koloniseerden dit land en verjaagden de oorspronkelijke bewoners. Machtige landen, zelf niet onbekend met kolonisatie, hadden medelijden met de kolonisten en vonden het goed.
De oorspronkelijke bewoners werden boos over deze koloniale bezetting en wilden hun land terug. Sommigen van hen werden daarom gewelddadig. De kolonisten stelden dat niet op prijs en sloten hen op in omheinde kampen of, zonder aanklacht of proces, in gevangenissen. Enkele landen probeerden meermaals te bemiddelen, maar de kolonisten hadden overal maling aan en veroverden steeds meer land. Zij voelden zich verheven boven anderen en noemden de oorspronkelijke bewoners terroristen, zelfs minder dan dieren.
De internationale lobby van de kolonisten was effectief. Met hulp en instemming van de machtige landen isoleerden, discrimineerden, verhongerden, verdreven en bestreden de kolonisten de oorspronkelijke bewoners. Deze pleegden daarom meer gewelddadigheden en de door de machtige landen zwaarbewapende kolonisten sloegen snoeihard terug. Daarbij vielen verreweg de meeste doden onder de oorspronkelijke bewoners en hun sympathisanten. De koloniale bezettingsmacht creëerde een etnisch-religieuze apartheidsstaat, gedomineerd door extreemrechtse orthodoxe fundamentalisten.
De oorspronkelijke bewoners werden steeds bozer en enkelen pleegden gruwelijke aanslagen. Dat grepen de kolonisten aan om alle geweldsbeperkingen op te heffen en ongeremd tekeer te gaan. De kolonisten vernielden met excessief geweld – bommenwerpers, gevechtsvliegtuigen, drones, raketten, bommen en granaten – woningen, scholen en ziekenhuizen en roeiden de oorspronkelijke bewoners uit. Daarna konden de laatste stukken land worden veroverd. De machtige landen stonden het toe.
De kolonisten leefden nog lang en gelukkig.